Γιατί Seiko ?

Ο κυρ- Νίκος μεγάλωσε σε μια φτωχή οικογένεια, μοναχογιός με τρεις αδελφές. Τελειώνοντας το Γυμνάσιο στα μέσα της δεκαετίας του 60 αποφάσισε να μπαρκάρει στα καράβια γιατί η οικογένεια χρειάζονταν οικονομική στήριξη. Αποφάσισε ότι αυτή θα ήταν και η δουλειά που θα έκανε στην ζωή του…

Σε κάποιο από τα ταξίδια του βρέθηκε στην Ιαπωνία και αποφάσισε να πάρει και ένα ρολόι. Δεν ήταν ρολογόφιλος, δεν ήξερε από μηχανισμούς και ιστορία, ήθελε απλά ένα ρολόι να βλέπει την ώρα, πράγμα ζωτικής σημασίας για την δουλειά του. Αγόρασε λοιπόν ένα Seiko της εποχής με λευκό καντράν. Αυτό το ρολόι έμελλε να τον συντροφέψει για πολλά χρόνια. Σε παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες το λευκό Seiko είναι στον καρπό του, στις γαμήλιες φωτογραφίες είναι πάλι εκεί, στην φωτογραφία από το μαιευτήριο, κρατώντας τον πρωτότοκο γιό του (εμένα δηλαδή) πάλι εκεί…

Σαν πιτσιρίκος, θυμάμαι τον εαυτό μου να χαζεύει το λευκό ρολόι, γιατί ότι και να έκανε ο πατέρας μου , το φορούσε πάντα. Σε μαστορέματα, στις αγροτικές εργασίες, στα μπάνια στην θάλασσα… Μια φορά θυμάμαι, κόβαμε ξύλα παρέα και το ρολόι μπλέχτηκε σε κάποια κλαδιά και έπεσε πάνω στο αλυσοπρίονο με αποτέλεσμα το μπρασελέ να κοπεί και να σπάσει και η κορώνα! Όμως το ρολόι δούλευε και μετά από αποκατάσταση της ζημιάς πήρε πάλι την γνώριμη θέση του………

Έχασα τον πατέρα μου στα 18 μου. Εκείνος σε καράβι στον Περσικό και εγώ σε άλλο καράβι, στο πρώτο εκπαιδευτικό ταξίδι, στην Ν. Αφρική. Δεν ήμουν παρών όταν έφεραν την σωρό για την κηδεία. Επέστρεψα μετά από 5 μήνες σε ένα σπίτι μες στην θλίψη. Από τα πρώτα πράγματα που έκανε η μάνα μου, ήταν να μου δώσει το λευκό Seiko του πατέρα. Το πήρα στα χέρια μου τρέμοντας και αυτό με την ελάχιστη κίνηση που ένιωσε άρχισε να δουλεύει πάλι, τριάντα χρόνια σχεδόν από τότε που αγοράστηκε!

Τότε δεν ασχολούμουν πολύ με τα ρολόγια και το ρολόι ήταν απλά ένα ενθύμιο για μένα… Όταν άρχισα να ασχολούμαι, μια από τις πρώτες μου σκέψεις ήταν να το συνεφέρω λίγο, οπότε και το έδωσα για ένα καλό σέρβις και αποκατάσταση. ( Τότε ξεκίνησα να μελετώ την ιστορία και τα επιτεύγματα της εταιρείας).

Σήμερα, βρίσκει πάντα χρόνο στον καρπό μου και είναι εκεί για να μου θυμίζει τον άνθρωπο που υπεραγαπούσα και έχασα τόσο νωρίς!!!!

Αγαπώ την Seiko, όχι για την ιστορία της, ούτε για το vfm, ούτε γιατί είναι τα καλύτερα ρολόγια…. Όμως κάθε φορά που βλέπω τα πέντε γράμματα σε ένα dial η σκέψη μου πάει στον “μπαμπά”….

Τόσο απλά!